قضا و قدر

روایتی از مسعود بن شکمـیکی از یاران نزدیک امام صادق(ع): 

روزی با صادق بر سرسفره نشستته بودیم که وی ناگهان حالتی عرفانی به خود گرفت و گفت: 

از قدر خدا به غذای خدا پناه می برم. 

یادم آمد که حدیثی شبیه به این را در معارف پیش دانشگاهی خوانده ایم. 

 به امام گفتم : یابن رسول الله! فکر میکنم منظورتان همان حدیث معروف امام علی باشد که می فرمایند : 

از قضای خدا به قدر او پناه می برم.  

وی فرمود: یابن شکم! خودم درستشو بلد بودم. فقط میخواستم شما رو تست کنم ببینم چقدر با سیره ی پیامبر و امامان آشنایایید. راستی تو توی کنکور معارف چند درصد زدی؟ 

گفتم : یابن رسول الله! صددرصد. 

فرمود : پس چرا قبول نشدی؟ تو الان باید تو شریف درس بخونی. 

گفتم : یابن رسول الله! نمیدونم. خیلیا با رتبه های بدتر از من قبول شدن. صادق جونم تو میدونی چرا؟ 

فرمود : احتمالا این هم یکی از حکمتهای بی بدیل خداوند تبارک و تعالی است. ولی تو که انقدر درست خوبه بیا و به جای من کنکور بده! عوضش منم با ولایت معنوی کلی بهت حال میدم. 

گفتم : آخه اگه بگیرنمون پدرمون رو درمیارن! 

فرمود : اولا پدر من خودش امامه و تا اونو نمی تونن دربیارن. ثانیا خودم کاراشو ردیف میکنم. 

گفتم : یابن رسول الله! چه جوری؟ 

فرمود : از قدرت خدا استفاده می کنم تا تو دستگیر نشی. ولی اگه دستگیر شدی هم زیاد نگران نباش؛ چون احتمالا اونم یه جور حکمته!  

به علت کمبود وقت ادامه ی روایت رو بعدا می نویسم. 

طیب الله انفسکم